من از کمال شوق ندانم که این تویی

گر برکنند دیده ام از ناخن عتاب

بگذشتم از بهشت برین آستین فشان

مشنو ز من به غیر نواهای سوزناک

آن قمری حدیقهٔ عشقم که کرده بخت

شاهین تیر زپنجهٔ دشت محبتم

تا خار عشق گوشهٔ دامان من گرفت

تا سر نهاده ام به ارادت به پای دوست

بیرون چگونه می رود از کین مهوشان

تا چشم من فتاد فروغی به روی او