خون جگر بدیده ام پارهٔ دل به دامنم

ترسم از این مسافرت جان به در آید از تنم

هر نفسی که می کشم شعله به دشت می زنم

غیر خطر در این سفر هیچ نشد معینم

بس که به دوستی او با همه شهر دشمنم

رو به کدام در کنم، بار کجا بیفکنم

گر ز در سرای او بخت کشد به گلشنم

عهد که بسته ام به او یک سر موی نشکنم

داغ جفا به سینه ام، طوق وفا به گردنم

تا به کدام شاخه ای باز شود نشیمنم

همت شه مگر کشد باز به سوی مسکنم

آن که ز خاک مقدمش صاحب چشم روشنم

چشم و چراغ شاعران در همه مجلسی منم