غزل شمارهٔ ۳۵

غرق مهر شاه دیدم آفتاب و ماه را

دوست دارند این دو کوکب ناصرالدین شاه را

آن شهنشاهی که نیکی کرد با خلق زمین

تا به طاق آسمان زد قبه خرگاه را

گوهر درج سعادت اختر برج شرف

آن که اقبالش بلندی می دهد کوتاه را

ناگهان از خدمتش قومی به دولت می رسند

کی به هر کس می دهند این دولت ناگاه را

قصدش از شاهی به غیر ز نیک خواهی هیچ نیست

چون نخواهند اهل دل این شاه نیکو خواه را

دوستان شاه را در عین شادی دیده ام

چرخ تا برکنده بهر دشمنانش چاه را

تیغ کج بر دست او داده ست قهر ذوالجلال

تا به راه راست آرد مردم گمراه را

پادشاهان از جلال و جاه دارند افتخار

مفتخر از شخص او بنگر جلال و جاه را

تاجداران از سریر و گاه دارند اعتبار

معتبر از ذات او بنگر سریر و گاه را

کی به ایوان رفیعش دست کیوان می رسد

تا نبوسد پای کمتر حاجب درگاه را

ظل یزدانش نمی خواندندی ابنای زمان

گر به او یزدان نمی دادی دل آگاه را

تا فروغی چشمش از نور الهی روشن است

کی رها سازد ز کف دامان ظل الله را

متن