جستیم راه میکده و خانقاه را

تا کی کشیم خرقهٔ تزویر را به دوش

کی بنده پا نهاد به سر منزل یقین

بیچاره آن گروه که از اضطراب عشق

هر جا که آن سوار پری چهره بگذرد

دانی که عاشقان ز چه در خون طپیده اند

زین آرزو که با تو صبوحی توان زدن

دور از رخ تو گریه مجالی نمی دهد

اول ز آستان توام راند پاسبان

اهل نظر ز عارض و زلف تو کرده اند

دیگر نظر نکرد فروغی به آفتاب

شمس الملوک ناصر الدین شه که تیغ او

آن آسمان همت و خورشید معدلت

یا رب به حق قائم آل محمدی