دست در حلقهٔ آن جعد چلیپا زده ام

عشقم آتش زد و آب مژه از سر بگذشت

در بر غمزهٔ طفلی سپر انداخته ام

ساقیم کرده چنان مست که هنگام سماع

با من ای زاهد گمراه مزن پنجه به جهل

منم آن عاشق دیوانه که از غایت شوق

لاله زاری شده ام بس که به گل زار وفا

می توان یافت ز طغیان جنونم که مدام

پا به گل مانده ز بالای تو طوبی آری

هر که فیض دم جان بخش تو بیند داند

بخت بیدار مدد کرد فروغی که به خواب