برخیز پی جلوه که برداریم از خاک

وز یاد لبت خاطر عشاق طربناک

هم زهر ز دست تو دهد نشهٔ تریاک

با خوی تو خوش فارغم از تندی افلاک

حیف است که بر خاک نشانند به جز تاک

وز مغبچگان دیده بپوشم به چه ادراک

نه شاخ به جا ماند و نه خار و نه خاشاک

چون گوش جگرسوختگان بر اثر راک

هم جامهٔ صدپاره، هم سینهٔ صد چاک

خاک سر کویت نشد از چهرهٔ من پاک

می ریز به پیمانه که مردیم ز امساک

کایمن نتوان بودن از آن غمزهٔ بی باک