طایر پران شدم از ناوک پران عشق

کس نیامد بر کنار از بحر بی پایان عشق

گر نهی پای طلب در حلقهٔ مستان عشق

تا ننوشی جرعه ای از بادهٔ رخشان عشق

تا نسوزد پیکرت بر آتش سوزان عشق

تا نریزد خونت از شمشیر خون افشان عشق

هر که را می سازد آن یاقوت لب مهمان عشق

گل به سر خواهی زدن از گلبن بستان عشق

چشم آبادی مدار از خانمان ویران عشق

تا نگردد تارکت گوی خم چوگان عشق

یا سرم را می گذارم بر سر پیمان عشق

ذره ای چون من نرقصیده ست در میدان عشق

شاعر سلطان شدم از دولت سلطان عشق

آن که نافذتر بود فرمانش از فرمان عشق

جان من بر لب رسید از درد بی درمان عشق