که آهوی ختن آمد به سیر چشم سیاهش

که زنده می کندم از نگاه بی گه و گاهش

که کردگار نگیرد به صدهزار گناهش

که طفل اشک من از سر دوید بر سر راهش

که خون کند دل دیوانگان سلسله خواهش

که بردم از در آن سنگ دل به حال تباهش

که یوسف دلم افتاده در میانهٔ چاهش

که رخنه در دل خوبان نکرد ناوک آهش

که مار بوالعجبی خفته در میان کلاهش

که سر برهنه کشانم بر آستانهٔ شاهش

که از ستاره فزون تر بود شمار سپاهش

که آسمان بکشد پرده بر شمایل ماهش