ای جز می مشک بر سر دوش

امشب به کنار من توان خفت

من شب همه شب نشسته بیدار

از روی تو پرده برفکندند

ای خواجه بخر به هیچم آخر

بالای خوشت بلای جان است

خامی نرود ز طبع بیرون

از هر چه به جز حکایت عشق

مملوک به عجز و خواجه مغرور

نیشی که زند شکر دهانی

کی با تو توان گرفتن آرام

زلف و خط و خال او فروغی