مستانه می رسم ز در پیر می فروش

خواهی که نیش غم نخوری جام می بنوش

ماییم و بزم شوق و دهانی پر از خروش

از دست آن که کرد لب غنچه را خموش

بس طعنه می زند پر او بر پر سروش

از من گرفته اند دو گوش سخن نیوش

ای دل به سینه خون شو و ای چشم تر به جوش

من بندهٔ خطاب تو با صد هزار گوش

شاید که روز حشر نیاید کسی به هوش

قد برفراز و زلف بیفشان و رخ مپوش

تا هست ممکن تو فروغی به جان به کوش