خوشا دلی که تو باشی نگار پرده نشینش

گهی ز بوسهٔ شیرین شکر کنی به مذاقش

کمین گشاده درآیی به هر دری به شکارش

گشاده چهره بیا در حضور خازن جنت

مریض عشق تو را جان به لب رسیده و ترسم

نظر ز چارهٔ بیمار خود مپوش خدا را

فتاده ای که تو برداشتی ز خاک مذلت

فسون من چه کند با حریف شعبده بازی

بدین امید که مرهم نهد به زخم درونم

سپند در ره آن شه سوار می زنم آتش

خدنگ عشق به هر قلب خسته ای که نشسته

کسی که سر کشد از حلقهٔ کمند محبت

ستوده خسرو اعظم، جهان گشای معظم

فلک به چشم فروغی طلوع داده مهی را