دامن کشان شبی گذر افتاد بر منش

شاهان اسیر حلقهٔ گیسوی پر خمش

دل ها شکسته از شکن زلف کافرش

پروانهٔ حریص چه پروا ز آتشش

هر کس که دید گوشهٔ ابروی دوست را

آن را که نقش صورت جانان به خاطر است

گر بیند آتشین رخ او چشم باغبان

تا مرغ دل جدا شد از آن زلف پر شکن

دیوانه ای که می کشدش تار موی دوست

ماهی که دوش خرمن صبرم به باد داد

نرم از دعا نشد دل آن ترک لشکری

برداشت بار گردنم از بن به تیغ تیز

قوت فروغی از لب یاقوت او رسید

روشن ضمیر ناصردین شه که آفتاب

چون زرفشان شود کف گوهر نوال او