.jpg&w=256&q=80 "فروغی بسطامی")
87
غزل شمارهٔ ۲۸۳
چو باد بر شکند چین زلف غالیه بارش
قند ز هر شکنی صدهزار دل به کنارش
چه عشوه ها که خریدم ز چشم عشوه فروشش
چه باده ها که کشیدم ز لعل باده گسارش
مرا به صیدگهی می کشد کمند محبت
که خون شیر خورند آهوان شیر شکارش
اگر به داد جان ممکن است دیدن جانان
ز پرده گو به در آید که جان کنم به نثارش
چگونه سرو روانی به فکر خون من افتد
که ریخت خون جهانی به خاک راه گذارش
دلی که می رود اندر قفای سلسله مویان
نه می کشند به خونش نه می دهند قرارش
کسی که سلسله می سازد از برای مجانین
خبر هنوز ندارد ز موی سلسله دارش
کجا رواست که یک جا رود به دامن گل چین
گلی که بلبل مسکین کشید زحمت خارش
کنون وجود فروغی به هیچ کار نیاید
که باز داشته سودای عشق از همه کارش