من و بخت گران خوابی که نتوان کرد بیدارش

نه منصور است هر جسمی که بفرازند بردارش

به گل زاری قدم خوردم که گل عکسی است از خارش

منور شد چراغ چشم من از شمع رخسارش

مسیحایی که من دارم همه شهرند بیمارش

به مویی عهد بر بستم که جان می ریزد از تارش

چه افسونها که دیدم از نگاه چشم سحارش

چه منت ها که دارد یوسف من بر خریدارش

مکرر قند می ریزد لب لعل شکربارش

غرض هر لحظه کامی می برم از فیض گفتارش

که سرو بوستان پا در گل است از شرم رفتارش

که ظلمت خانه دلها منور شد به انوارش