بستهٔ زلف تو شوریده سرانند هنوز

ساقیا در قدح باده چه پیمودی دوش

حال عشاق تو گلهای گلستان دانند

از غم سینهٔ سیمین تو ای سیمین ساق

نه همین مات جمال تو منم کز هر سو

کاش برگردی از این راه که ارباب امید

هیچ کس را نرسد دعوی آزادی کرد

همت ما ز سر هر دو جهان تند گذشت

کامی از ماهوشان هیچ فروغی مطلب