همه جا تیر تو بر سینهٔ ما می آید

جوی خون می رود از چشمهٔ چشمم بر خاک

گر دل از سنگ جفای تو ننالد چه کند

صف عشاق به یک چشم زدن بر هم زد

سخت شد بر دل من کار به حدی در عشق

من ز خود می روم و یار قدح می بخشد

همه اخوان صفا بر سر وجدند مگر

می رسد جلوه گر آن سرو خرامان ای دل

مگر اندیشه ام از روی خطا رفت که باز

جمعی افتاده به هر گوشه پریشان حالند

از سر ریختن خون فروغی مگذر