آه از این راه که باریک تر از موی تو بود

که ره قافلهٔ دیر و حرم سوی تو بود

که سر همت ما بر سر زانوی تو بود

بر سر ما هوس خاک سر کوی تو بود

که توانایی ام از قوت بازوی تو بود

که نگاهم همه در آینهٔ روی تو بود

که همه مستیم از نرگس جادوی تو بود

که قیامت مثل از قامت دل جوی تو بود

که خجالت زدهٔ گوشهٔ ابروی تو بود

همه از معجزهٔ لعل سخنگوی تو بود

زان که هم صورت و هم سیرت و هم خوی تو بود

مگر آن تشنه که جایش به لب جوی تو بود

کافتاب آیتی از طلعت نیکوی تو بود