هر که را کار بدان چشم دل آزار بود

شاهد ار می طلبی بر سر این کار ز من

من قوی پنجه و چشم تو ز بیماران است

دانی از بهر چه شب تا به سحر بیدارم

من به جز چشم سیه مست تو کم تر دیدم

کرده تا چشم تو از غمزه اسیرم گفتم

کی کند در همه عمرش هوس آزادی

گر تو صیاد دل اهل محبت باشی

تو به هر جا که روی سنبل پر چین بر دوش

زین تطاول که دل از طرهٔ طرار تو دید

دادگر خسرو بخشنده ملک ناصردین

گر نه منظور فروغی به حقیقت شاه است