هر که را که بخت، دیده می دهد، در رخ تو بیننده می کند

خوی ناخوشش می کشد مرا، روی مهوشش زنده می کند

هر گه از درش خیمه می کنم، جامه می درم، نعره می زنم

هست مدتی کان شکر دهن، می دهد مرا ره در انجمن

گر در این چمن من به بوی یار، زندگی کنم بس عجب مدار

چون به روی خود پرده می کشد، روز روشنم تیره می شود

چون به بام حسن می زند علم، ماه را پس پرده می برد

کاسهٔ تهی هر چه باقی است، پر کننده اش دست ساقی است

گاه می دهد جام می به جم، گاه می زند پشت پا به غم

جام باده چیست، کشتی نجات، باده خور کز اوست مایهٔ حیات

گاهی آگهم، گاه بی خبر، گاه ایمنم، گاه در خطر

نو عروس بخت هر شب از دری، جلوه می دهد ماه انوری

خازن ملک، گنج خوش دلی، نام او حسین، اسم وی علی

زان فروغی از شور آن پری، مشتهر شدم در سخنوری