ساقیا کمتر می امشب از کرم دادی مرا

تا شراب آلوده لعلت گفت حرفی از کباب

شام اگر قوت روانم دادی از خون جگر

دوش گفتی ماجرای وصل و هجرانت به من

در محبت یک نفس آسایشم حاصل نشد

من که در عهدت سر مویی نورزیدم خلاف

من نمی دانم که در چشم خمارینت چه بود

تا خط سبز تو سر زد فارغ از ریحان شدم

تا نهادم گام در کویت روا شد کام من

تا فکندی حلقه های زلف را در پیچ و خم

گاهیم در کعبه آوردی و گاهی در کنشت

چون میسر نیست دیدار تو دیدن جز به خواب

تا لبان من شدی در مدح سلطان عجم

ناصرالدین شه، فروغی آن که گفتش آفتاب