وقت مردن پا نهاد آن شمع بالین مرا

دوش بوسیدم لب شکرفشانش را به خواب

خون آهوی حرم را در حرم خواهند ریخت

برکند از باغ بیخ نسترن را بی خلاف

چشم بد زان ترک یغمایی خدایا دور کن

مصلحت این است کز رویش نپوشم چشم شوق

گفتم از کار دل خود عقده کی خواهم گشود

گفتم آیا نخل امیدم به بر خواهد رسید

گفت از خون فروغی دامنی آلوده کن