شد وقت مرگ نوش لبی هم نشین مرا

با صد هزار حسرت از آن کو گذشته ام

چون برکنم ز سینهٔ سیمین دوست دل

گفتم به چشم عقل نیفتم به چاه عشق

در وعده گاه وصل تو جانم به لب رسید

زان گه که با دو زلف تو الفت گرفت دل

با آن که آب دیده ام از سر گذشت باز

نازم خیال خاتم لعلت که همچو جم

داد آگهی ز خاصیت آب زندگی

گشتم نشان سخت کمانی فروغیا