گر به چین بویی از آن سنبل مشکین آرند

همه ایجاد بتان بهر همین کرد خدا

کوه کن زنده نخواهد شدن از نفخهٔ صور

گر تو زیبا صنم از کعبه درآیی در دیر

دردمندان همه در بستر حسرت مردند

پرده ز آیینهٔ رخسار، خدا را بردار

شب که روی تو عرق ریز شود از می ناب

گر پیام تو بیارند از آن به که مرا

هر کجا تازه کنند اهل هوس بزم نشاط

رخ زردم نشود سرخ فروغی از عشق