چینیان گر به کف از جعد تو یک تار آرند

زال گردون به کلافی نخرد یوسف را

روز روشن ندهد کاش فلک جمعی را

کشتگان تو کجا زندگی از سر گیرند

مردم آخر همه مردند ز بیماری دل

گر به کیش تو گناه است محبت، ترسم

اندکی صبر کن از قابل صاحب نظران

ناله هم در شکن دام تو نتوان که مباد

بلبل از شاخ گل افتد به زمین از مستی

سخت بی چشم تو در عین خمارم، ای کاش

خون بها را نبرد نام فروغی در حشر