عید آمد و مرغان ره گل زار گرفتند

از رنگ چمن پردهٔ بزاز دریدند

پیران کهن بر لب انهار نشستند

زهاد ز کف رشتهٔ تسبیح فکندند

یک قوم قدم از سر سجاده کشیدند

یک زمره به شوخی لب معشوق گزیدند

یک طایفه شکر ز لب دوست مزیدند

یک جرگه بی چشم سیه مست فتادند

نوروز همایون شد و روز می گلگون

شیرین دهنی بوسه به من داد در این عید

میران و وزیران و مشیران و دلیران

در پای سریر ملک مملکت آرا

خدام در دولت دارای گهربخش

ابنای جهان عیدی هر سالهٔ خود را

اسکندر جمشیدسیر ناصردین شاه

فرخنده شد از فر شهی عید فروغی