کآب حیوان نتوان داد به حیوانی چند

مگر آن حلقه که ساقی زده دورانی چند

ساغری چند بزن با لب خندانی چند

خیز و با دور قدح تازه کن ایمانی چند

تا سرت را ننهی بر سر پیمانی چند

تا نباشد به کفش نامهٔ عصیانی چند

تا به سر طی نکند راه بیابانی چند

خسته شو تا ببری لذت درمانی چند

گر فتد راه تو در چاه زنخدانی چند

کی شوی با خبر از حالت حیرانی چند

که در این سلسله جمعند پریشانی چند

سر هر کوچه زنم دست به دامانی چند

بر در شاه فروغی کشد افغانی چند

که رسیده ست به فریاد مسلمانی چند