کاش می داد خدا هر نفسم جانی چند

چشم بد دور ز حسن تو پریچهره که کشت

چه غم از کشمکش گردش دوران دارد

ساقی چشم تواش باده به پیمانه نکرد

کسی از کافر چشم تو نپرسید آخر

آه اگر دامن پاک تو نیارند به دست

از سر زلف پریشان تو معلومم گشت

بر نمی خورد دل از عمر گران مایهٔ خویش

ای دریغا که به دامان تو دستم نرسید

مژده ای دل که ز دیوان محبت امروز

تا فروغی هوس چهرهٔ نیر دارد