منت کش خاک قدمت تاجوری چند

بالای هم افتاده تنی چند و سری چند

عشق از پی شمشیر تو دارد سپری چند

کو منظر زیبای تو بیند نظری چند

تا واقف از این نکته شود بی خبری چند

بر روی من از عیش گشادند دری چند

آهی که در آن بود امید اثری چند

یا آن که بیار از لب شیرین شکری چند

آن به که فراهم نکنی خشک و تری چند

افغان که شدم کشتهٔ بیدادگری چند