غزل شمارهٔ ۲۱۳

قتل ما ای دل به تیغ او مقدر کرده اند

غم مخور زیرا که روزی را مقرر کرده اند

هر کجا ذکری از آن جعد معنبر کرده اند

مشک چین را از خجالت خاک بر سر کرده اند

تا ز خونت نگذری، مگذار پا در کوی عشق

زان که اینجا خاک را با خون مخمر کرده اند

عاشقانش را به محشر وعدهٔ دیدار داد

ساده لوحی بین که این افسانه باور کرده اند

با لب لعل بتان هیچ از کرامت دم مزن

زان که اینان معجز عیسی مکرر کرده اند

هر سر موی مرا در دیدهٔ بدبین او

گاه نوک خنجر و گه نیش نشتر کرده اند

تا شب هجرانش آمد روشنم شد مو به مو

آن چه با تقصیرکاران روز محشر کرده اند

تا به بازار تو جان دادم نکو شد کار من

سودمندان کی ازین سودا نکوتر کرده اند

تو به ابرو کرده ای تسخیر دلها گر مدام

خسروان از تیغ عالم را مسخر کرده اند

تو ز مژگان کرده ای با قلب مشتاقان خویش

آن چه جلادان سنگین دل ز خنجر کرده اند

صورتی را کاو ز کف دین فروغی را ربود

معنیش در پردهٔ خاطر مصور کرده اند

متن