غزل شمارهٔ ۲۱۲

تا حریفان بر در می خانه ماوا کرده اند

خانه غم را خراب از سیل صهبا کرده اند

میگساران چنگ تا در گردن مینا زدند

دعوی گردن کشی با چرخ مینا کرده اند

تا به یادش ساقی از مینا به ساغر ریخت می

میکشان از بی خودی صدگونه غوغا کرده اند

می به کشتی نوش کن کز فیض پیر می فروش

قطره می از خجالت بخش دریا کرده اند

تا ز مستی شکرافشان شد دهان تنگ او

آرزوی تنگ عیشان را مهیا کرده اند

موی او تا با میان نازکش الفت گرفت

تا صف دیوانگانش را تماشا کرده اند

پیر کنعان را قرار از حسن یوسف داده اند

شیخ صنعان را طرب از عشق ترسا کرده اند

سودها بردند تجاری که در بازار عشق

نقد جان را با متاع بوسه سودا کرده اند

صحبت نوشین لبان دل مردگان را زنده کرد

کز دم جان بخش اعجاز مسیحا کرده اند

ساختند از بهر جانان خانه ای در کفر و دین

گاه نامش را حرم، گاهی کلیسا کرده اند

دانهٔ تسبیح از آن خال معنبر ساختند

حلقهٔ زنار از آن زلف چلیپا کرده اند

گرم شد بازار استغنای یوسف طلعتان

تا تماشای خود از چشم زلیخا کرده اند

التفاتی نیست خوبان را به حال عاشقان

تا مثال خویش در آیینه پیدا کرده اند

گر بتان خوردند خون ما، فروغی دم مزن

کانچه با ما کرده اند این قوم، زیبا کرده اند

متن