ساقی بده رطل گران، زان می که دهقان پرورد

زان دارو درد کهن، پیمانه ای دراده به من

برخیز و ساز باده کن، فکر بتان ساده کن

جامی بکش تا جم شوی، با اهل دل محرم شوی

تا می به ساغر کرده ام، کوثر به دست آورده ام

بر نفس کافرکیش من طعن مسلمانی مزن

گر خواجه از روی کرم من بنده را بخشد چه غم

بگزیدهٔ پیر مغان رندی است از بخت جوان

گر بر خرابی بگذری سویش به خواری ننگری

شوریده و شیدا کند هر دل که دلبر جا کند

گر صاحب چشم تری گوهر به دامان پروری

مشکن دل مرد خدا زیرا که بازوی قضا

در بند نفسی مو به مو، هامون به هامون، کو به کو

چون دل به جایی شد گرو هم کم بگو هم کم شنو

گر سالک دیرینه ای دریاب روشن سینه ای

آن خسرو شیرین دهن خندد به آب چشم من

خط بر لب نوشش نگر چون مور بر تنگ شکر

گیسوی چون زنار او، آرایش رخسار او

دارم به شاهی دسترس، کاو منبع فیض است و بس

شاهان همه هندوی او، زاری کنان در کوی او

گو خصم از باب صفا از سحر سازد مارها

همت مجو از هر خسی، در فقر جویا شو بسی

پیری فروغی سوی من دارد نظر در انجمن

شاه جوان مردان علی در خفی، هم در جلی