نرگس که فلک چشم و چراغ چمنش کرد

تا غنچه به باغ از دهن تنگ تو دم زد

تا گل به هواخواهی روی تو درآمد

تا سرو پی بندگی قد تو برخاست

تا لاف به هم چشمیت آهوی حرم زد

هر خون که به خاک از دم تیغ تو فروریخت

هر جامه که بر قامت عشاق بریدند

هر شام دل از یاد سر زلف تو نالید

هر کس که به شیرین دهنی دل نسپارد

با هیچ نشانی نکند سخت کمانی

دردا که ز معشوق نشد چارهٔ دردم

گفتم که دل اهل جنون را به چه بستی

زنهار به مست در می خانه مخندید

چشمی که به یک غمزه مرا طبع غزل داد

یاقوت صفت خون جگر خورد فروغی