دماغ جان مرا تا سحر معطر کرد

که صید مرغ دل از جعد دام گستر کرد

که زنده کشتهٔ خود را به زخم دیگر کرد

که هر چه کرد به من آن دو چشم کافر کرد

که یار وعده خلاف آن چه گفت باور کرد

اشارتی به خم طرهٔ معنبر کرد

یکی ز دامن کوی تو خاک بر سر کرد

یکی ز شوق لبت گفتگوی کوثر کرد

یکی دهان تو نسبت به تنگ شکر کرد

یکی ز ماه رخت دیده را منور کرد

غلام زنگی شه روم را مسخر کرد

که قطره را کف جودش محیط گوهر کرد

که هر چه بنده نوشتم فرشته از بر کرد

که مدح ذات تو را آفتاب دفتر کرد