الحق که در این نکته غلط رفت و خطا کرد

ابروی تو جان را سپر تیغ بلا کرد

هر جلوه که آن رشک قمر کرد، به جا کرد

نتوان ز خطازاده تمنای وفا کرد

دیدم که چها خورد و چها برد و چها کرد

یک جان به سر راه طلب هر که فدا کرد

ما را نتوان زان مه بی مهر جدا کرد

تا پیر مغان آگهم از سر خدا کرد

تا باد صبا شانه بر آن زلف دوتا کرد