پس چرا دل همه شب حال دگرگون دارد

خاک را خون شهیدان تو گلگون دارد

زان که این سلسله صد سلسله مجنون دارد

آن که از دست غمت خاطر محزون دارد

دل سنگین تو کین از همه افزون دارد

که لب لعل تو دل های جگر خون دارد

در درونی که تویی کی سر بیرون دارد

راستی سرو کجا قامت موزون دارد

چشم فتان تو یک طایفه مفتون دارد