همان که چشم تو را طرز دل ربایی داد

پس از شکستن دل کام دادی ام آری

به یاد شمع رخت آهی از دلم سر زد

نهاد عمر من آن روز زد به کوتاهی

چه شاهدی تو که زاهد به یک کرشمهٔ تو

کجا به شاهی کونین سر فرود آرد

اگر نه با تو یک پرده اش فلک پرورد

چنان ز زلف تو مرغ دلم به دام افتاد

سزای من که دمی خرم از وصال شدم

به صیدگاه محبت دل فروغی را