وصل تو نصیب دل صاحب نظری نیست

المنةالله که به عهد رخ و زلفت

پیداست ز نالیدن مرغان گلستان

فریاد که جز اشک شب و آه سحرگاه

در راه خطرناک طلب گم شدم آخر

تا آن صنم آمد به در از پرده، فلک گفت

گفتی که چه داری به خریداری لعلش

تا خود نشوی شانه، به زلفش نزنی چنگ

در کوی خرابات رسیدم به مقامی

جز دردسر از درد کشی هیچ ندیدم

شرمنده شد آخر ز دل تنگ فروغی