در آنجا ، بر فراز قلهٔ کوه

به خود گفتم که در این اوج دیگر

به سوی ابرهای تیره پر زد

ز دل فریاد کردم کای خداوند

صدایم رفت تا اعماق ظلمت

غبار آلوده و بی تاب کوبید

ملائک با هزاران دست کوچک

ز طوفان صدای بی شکیبم

ستونها همچو ماران پیچ در پیچ

صدایم پیکرش را شستشو داد

خدا در خواب رویابار خود بود

صدایم رفت و با اندوه نالید

ولی آن پلکهای نقره آلود

سبک چون گوش ماهی های ساحل

صدا صد بار نومیدانه برخاست

صدا می خواست تا با پنجهٔ خشم

صدا فریاد می زد از سر درد

من اینجا تشنهٔ یک جرعهٔ مهر

مگر چندان تواند اوج گیرد

چو صبح تازه از ره باز آمد

ولی اینجا به سوی آسمانهاست

خدایا این صدا را می شناسی ؟