در چشم ِ روز خسته خزیده است

کنون دوباره باید از این راه

تا سایهٔ سیاه تو ، این سان

هرگز گمان مبر که در آنجا

بنشسته خانهٔ تو چو گوری

تاجی به سر نهاده چو دیروز

از گوشه های ساکت و تاریک

صدها سلام خامُش و مرموز

گویی که می تپد دل ظلمت

شب می خزد چو مار سیاهی

ساعت به روی سینهٔ دیوار

در جرمی از سکوت و خموشی

در قابهای کهنه ، تصاویر

بیرنگ از گذشت زمانها

آیینه همچو چشم بزرگی

برروی شیشه های نگاهش

تو خسته چون پرندهٔ پیری

با پلک های بستهٔ لرزان

گریند در کنار تو گویی

آنها که خفته اند بر این تخت

ز آنها هزار جنبش خاموش

همچون حبابهای گریزان

لبریز گشته کاج کهنسال

رقصد به روی پنجره ها باز

احساس می کنی که دریغ است

می بویی آن شکوفهٔ غم را