می خرامد شب در میان شهر خواب آلود

یک به یک در گیر و دار بوسهٔ بدرود

در خروش از ضربه های دلکش باران

نور محوی از پی فانوس شبگردان

می دود در کوچه برق چشم تبداری

بانگ پای رهرُوی از پشت دیواری

خیس ، باران می کشد تن بر تن دهلیز

ناله های شوقشان ارزان و وهم انگیز

جوی می نالد که ( آیا کیست دلدارش ؟ )

( ای دریغا ... در کنارش نیست دلدارش )

بانگ پای رهرُوی از پشت دیواری

نرم نرمک ابر دود آلود پنداری

وز کدامین لب لبانش بوسه می جوید ؟

با که در خلوت به مستی قصه میگوید ؟

پس چرا در انتظارش باز بیدارم ؟

نه ... دگر هرگز نمی آید به دیدارم

باد در را با صدایی خشک می بندد

بر امیدی سست و بی بنیاد می خندد