هیچ جز حسرت نباشد کار من

بی گنه زنجیر بر پایم زدند

وای از این چشمی که می کاود نهان

گوش بر در می نهد تا بشنود

گاه می پرسد که اندوهت ز چیست

بی سبب پنهان مکن این راز را

گاه می نالد به نزد دیگران

( آه ، آن خندان لب شاداب من )

گاه می کوشد که با جادوی عشق

گاه می خواهد که با فریاد خشم

گاه می گوید که ، کو ، آخر چه شد

دیگر آن لبخند شادی بخش و گرم

من پریشان دیده می دوزم بر او

خود نمیدانم که اندوهم ز چیست

همزبانی نیست تا برگویمش

بی گمان هرگز کسی چون من نکرد

از منست این غم که بر جان منست

پای در زنجیر می نالم که هیچ

آه اینست آنچه می جستی به شوق

راز موجودی که در فکرش نبود

راز موجودی که دیگر هیچ نیست

آه ، اینست آنچه رنجم میدهد