امشب آن حسرت دیرینهٔ من

در فروبند و بگو خانه تهی است

شانه کو تا که سر و زلفم را

باید از تازگی و نرمی و لطف

سرمه کو ، تا که چو بر دیده کشم

باید این شوق که در دل دارم

چه بپوشم که چو از راه آید

چه بگویم که ز سِحر سخنم

آه ، ای دخترک خدمتکار

تا که حیران شود از جلوهٔ گل

چو ز در آمد و بنشست خموش

با لب تشنه دو صد بوسه شوق

ماه اگر خواست که از پنجره ها

آنچنان جلوه کنم کو ز حسد

تا چو رویا شود این صحنهٔ عشق

ز آن سپس همچو یکی کولی مست

همه شب شعله صفت رقص کنم

چو مرا تنگ در آغوش کشد

آه ، گویی ز پس پنجره ها

ای خدا ، اوست که آرام و خموش