طفلی غنوده در بر من بیمار

با گیسوان در هم آشفته

هر دم میان پنجهٔ من لرزد

من ناله می کنم که خداوندا

گاهی میان وحشت تنهایی

اشکم به روی گونه فرو غلتد

ای اختران که غرق تماشایید

شب تا سحر نخفتم و می بینید

یاد آیدم که بوسه طلب میکرد

یا می نشست با نگهی بی تاب

گاهی به گوش من رسد آوایش

بینم درون بستر مغشوشی

شب خامُش است و در بر من نالد

بر اضطراب و وحشت من خندد