دیروز به یاد تو و آن عشق دل انگیز

در آینه بر صورت خود خیره شدم باز

عطر آوردم بر سر و بر سینه فشاندم

افشان کردم زلفم را بر سر شانه

گفتم به خود آنگاه صد افسوس که او نیست

چون پیرهن سبز ببیند به تن من

او نیست که در مردمک چشم سیاهم

این گیسوی افشان به چه کار آیدم امشب

او نیست که بوید چو در آغوش من افتد

ای آینه مُردم من از حسرت و افسوس

من خیره به آیینه و او گوش به من داشت

بشکست و فغان کرد که از شرح غم خویش