می بندم این دو چشم پر آتش را

تا داغ و پر تپش نشود قلبم

می بندم این دو چشم پر آتش را

تا قلب خامُشم نکشد فریاد

ای رهروان خسته چه می جویید

او شعلهٔ رمیدهٔ خورشید است

او غنچهٔ شکفتهٔ مهتابست

بر سبزه زار شب زدهٔ چشمی

باید که عطر بوسهٔ خاموشش

در گیسوان آن زن افسونگر

باید شراب بوسه بیاشامد

مستانه سر گذارد و آرامد

ای آرزوی تشنه به گرد او

روزی رسد که خسته و وامانده

آتش زنم به خرمن امیدت

ای قلب فتنه جوی گنه کرده

می بندمت به بند گران غم

ای مرغ دل که خسته و بی تابی