از حسن خورشید ازل عالم چنین زیباستی

مرغ دل ما بلبلی در گلشن این خاکبان

از سوزش ما شورشی افتاد در جان ملک

از بادهٔ روز الست گشتند جانها جمله مست

از جام عشق کبریا سیراب کی گردیم ما

ساقی بجامی تازه کن مغز دماغ پختگان

از گلشن قدس لقا بوی گلی آمد بما

طاغوت را کافر شدیم لاهوت را مؤمن شدیم

عهدی که با او بسته ایم روز ازل نشکسته ایم

گشتیم محو آن جمال دستک زنان در وجد و حال

مقراض لا تذکیر فیض بیخ دو عالم را ببر