هر نفس از جناب دوست میرسدم بشارتی

کعبه من جمال او میکنمش بدل طواف

در عرفات عشق او هست متاع جان بسی

ذبح منی کنیم ما تا ببریم از او لقا

سنگ بدیو میزنم حلق هواش می برم

غسل کنم ز آب چشم پاک شوم ز آزو خشم

سنگ سیاه شد ز آه در غم حضرت اله

زمزم از اشگ اولیاست شوری او بدین گواست

ایکه گناه کرده ای نامه سیاه کرده ای

کعبه دل طواف کن سینه بمهر صاف کن

کرد خلیل حق مقام بر در کعبه منتظر

دوست در آید از درم در قدمش رود سرم

در ره کعبهٔ دلی زخمی اگر رسد به تن

می نتوان بیان نمود قصهٔ عشق نزد کس

هر غزلی که طرح شدفیض بدیهه گویدش