بر جمال از پرتو رویت نقاب انداختی

پرتوی از نور خود بر عرش و کرسی تافتی

روی خوبانرا درخشان کردی از مهر رخت

روح را بیرون کشیدی ز اوج علیین عقل

دشمنان را راه دادی در حریم جان و دل

دست و پای خواهش ما را ز بند خواهشت

در طلب گه گرم کردی گاه افسردی دلم

گاه نزدیک خودم خانی گهی دور افکنی

تا که باشم تا که باشم بر در امید و بیم