گه نقاب از رخ کشیدی گه نقاب انداختی

گه نمائی روی و گه پنهان کنی در زیر زلف

بس نشانهای غلط دادی بکوی خویشتن

شرم بی اندازه ات سرهای ما افکند پیش

زلف را کردی پریشان پر عذار آتشین

بر امید وعدهٔ فردا ز خود راندی بنقد

عاشق بیچاره را مهجور در عین وصال

اهل دل را صاف دادی اهل گلرا درُد درد

فیض گفتی بس غزل هریک ز دیگر خوبتر

میشود آخر دلت غواص بحر من لدن