برفت از برم آن نگار یگانه

سخن از فراقش چه گوید زبانم

چو حرف گهر بارش از نامه خوانم

برون رفت از سینه با کوه اندوه

دلم را غمش کرد سوراخ سوراخ

غم دل نه بگذاشت جای فراغت

اگر نیستم قابل بزم وصلش

بگوشم رسیده است تا قصهٔ عشق

عبث دست و پا میزنی فیض بشکیب

خلاصی میسر نگردد کسی را